Χθες το μεσημεράκι, πιάσαμε τραπεζάκι άκρη πεζοδρόμιο με ένα φίλο, σε μια κυριλέ καφετέρια με περατζάδα. Ο καιρός ήταν ζεστός κι έτσι βρήκαμε την ευκαιρία να κρεμάσουμε πάνω μας την εαρινή μας κολεξιόν, που ακριβοπληρώσαμε τις προάλλες με διακόσιες τόσες δόσεις , έτσι για να τραβήξουμε το βλέμμα. Είχαμε αμφότεροι ενισχυμένη τη διάθεση για σχόλια και κριτική, σε ότι σπαρταρούσε γύρω μας, κι έτσι το μάτι έπαιζε συνέχεια σαν τα παλλόμενα του Βέλγου.Κάποια στιγμή, εκεί που το φιλαράκι δίπλα μου πήγαινε να ρουφήξει την καρδούλα από το αφρόγαλα του περιποιημένου καπουτσίνου, πετάχτηκε σαν να τον τσίμπησαν οι μέλισσες!
- Ωχ! Ωχ! Ωχ!
- Τι έγινε βρε Κώστα; Τον ρώτησα ανήσυχα.
- Τίποτα, μου απαντάει εκείνος.
- Πως τίποτα βρε Κώστα, εσύ έγινες κάτασπρος σαν το στουπέτσι!
- Μα, τίποτα σου λέω. Να... εκείνη η ψηλή η ξερακιανή η γκόμενα που έρχεται κατά δω πέρα, μου φάνηκε σαν τη Λαγκάρντ!
- Ε! και; Μήπως σε βρήκανε στη λίστα της;
- Τι λες βρε Γιάννη, είπε και έκρυψε ασυναίσθητα την απόδειξη των καπουτσίνο κάτω απ΄ το μεταλλικό τασάκι, αν δει πως ακουμπήσαμε για δύο καφεδάκια επτά ολόκληρα ευρώ, θα διατάξει την κυβέρνηση να βάλει κι άλλους φόρους κι άντε μετά να ξεπληρώσουμε τις δόσεις στο ρουχάδικο!!!
Γ.Β.Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου