ΛΕΙΨΥΔΡΙΑ; ΚΑΙ ΤΙ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΕΜΕΝΑ;

           

           Ο Νικόλας, έγειρε το κορμί του μπροστά, σήκωσε τον αχνιστό καφέ από το στρογγυλό μεταλλικό τραπεζάκι, έκλεισε τα μάτια του ερμητικά και απόλαυσε με πάθος το διάχυτο άρωμά του, όπως ακριβώς θα έκανε κάποιος αν κρατούσε στο χέρι του ένα ολάνοιχτο τριαντάφυλλο!

-            Ξέρεις, μου είπε αμέσως μετά την πρώτη θορυβώδη ρουφηξιά. Η διαδικασία για κάποιον σαν εμένα που είμαι λάτρης του καλού καφέ, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Αρχικά, πρέπει να τον αφήσεις για κάμποσο στο τραπέζι να αχνίζει, για να σου γίνει ποθητός απ’ το άρωμά του, να σε στραγγίξει η ανυπομονησία. Ύστερα, πίνεται ρουφηχτός, όχι μόνο για να μη σου κάψει τη γλώσσα και σου καταστρέψει τη γεύση, αλλά κυρίως για να πάει κατευθείαν στη ψυχή σου, να κυριεύσει την ύπαρξή σου ολοκληρωτικά!  

-            Ο καφές φίλε μου, συνέχισε, δεν είναι μόνο γεύση. Είναι άρωμα, είναι συναίσθημα, είναι έμπνευση, είναι ποίηση! Κι εσείς εδώ στην Ήπειρο που έχετε άφθονο και εξαιρετικής ποιότητας νερό, πρέπει να αισθάνεστε πολύ τυχεροί καθώς η ποιότητα του νερού έχει τεράστια σημασία για όλα τα ροφήματα, και βέβαια για τον καφέ.

                   Με τον Νικόλα ήμασταν κάποτε συμφοιτητές και κάναμε παρέα, αν και δεν μέναμε πολύ κοντά. Εκείνος έμενε με τους γονείς του στον Διόνυσο κι εγώ μέσα στην «μπίχλα» της Αθήνας, στο Γουδί.  Ο πατέρας του ήταν πρώτος καπετάνιος σε εμπορικό ποντοπόρο βαπόρι και τους έστελνε συχνά πυκνά στο σπίτι, δέματα από τα πέρατα της οικουμένης. Δώρα και τρόφιμα εξωτικά.

                   Μια μέρα, ήρθε στα μαθήματα με μια μεγάλη πράσινη σακούλα στολισμένη με όμορφα σχέδια, που περιείχε συν τοις άλλοις, αράπικο καφέ. Μπορεί να μην θυμάμαι σήμερα αν ο καφές είχε χώρα προελεύσεως τον Λίβανο ή την Αίγυπτο, δεν έχω ξεχάσει όμως κατ’ ελάχιστον το υπέροχο άρωμα, που αναδύθηκε μεθυστικό, μόλις ανοίξαμε αργότερα τη συσκευασία για να τον δοκιμάσουμε.

                   Από τότε βρισκόμαστε αρκετά συχνά με τον Νικόλα, είτε στην Αθήνα, είτε στα Γιάννενα όταν καμιά φορά κοπιάσει προς τα μέρη μας. Τις προάλλες λοιπόν, τον συνάντησα σε ένα μαγαζάκι σε κάποιο χωριό της Δωδώνης και παραγγείλαμε ελληνικό καφέ και γλυκό του κουταλιού!

-        Είμαι σίγουρος, μου είπε σε κάποια στιγμή,  πως γνωρίζεις ότι το νερό εδώ της Δωδώνης, θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα και γευστικότερα νερά στον κόσμο. Στους διαγωνισμούς που γίνονται κάθε χρόνο, είναι πάντα μέσα στην πρώτη πεντάδα!

-        Να σου πω την αλήθεια Νικόλα, με πιάνεις αδιάβαστο, του απάντησα!

-        Το 2014, μου είπε, μια ξένη μεγάλη εταιρεία, που αγοράζει διάφορες καλές πηγές σε όλη την Ελλάδα αλλά και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου, αγόρασε αρκετά στρέμματα στον Τόμαρο, εδώ από πάνω μας, και αντλεί τεράστιες ποσότητες υπέροχου νερού. Μήπως και πάλι σε πιάνω αδιάβαστο; Με ρώτησε περιπαιχτικά.

-        Ομολογώ πως ναι! Απάντησα και τον κοίταξα με δυσπιστία.

Αυτός, κατάλαβε πως τον αμφισβητούσα. Έβγαλε από την τσέπη του ένα μολύβι και κάτι έγραψε πάνω σε μια χαρτοπετσέτα.

-        Αυτή είναι η ιστοσελίδα της τεράστιας πολυεθνικής εταιρείας, μου είπε χαμογελώντας θριαμβευτικά και συνέχισε. Όσα σου είπα προηγουμένως τα λέει η ίδια η εταιρεία, όχι εγώ! Ψάξ’ το!!!

-        Μα καλά και από ποιον αγόρασε την έκταση και τα δικαιώματα αυτή η ξένη εταιρεία πάνω στο βουνό; Έχουνε κάποιο όφελος οι ντόπιοι από αυτό το αλισβερίσι;
 Με κοίταξε αυτή τη φορά με τέτοιο τρόπο, που με έκανε να αισθανθώ αφελής.

-        Και όλοι αυτοί που κόπτονται για το περιβάλλον; αντέδρασα! Και οι ευαίσθητοι αριστεριστές και ακτιβιστές που υποτίθεται πως αγωνίζονται για να μην ιδιωτικοποιηθεί το νερό που θεωρείται, και είναι, κοινωνικό αγαθό; Τι κάνουν αυτοί;

-        Αυτοί είναι θύματα του διεθνούς κεφαλαίου, μου απάντησε ο Νικόλας, είναι τα χρήσιμα εργαλεία του καπιταλισμού, γιατί ο διεθνισμός τους, ευνοεί τα σχέδια του. Και φυσικά οι ηγεσίες τους, το ξέρουνε αυτό καλύτερα απ’ όλους!

-        Πάντως το νερό προς το παρόν ανήκει στο κράτος και νομίζω πως το διαχειρίζεται ικανοποιητικά, του αντιγύρισα λιγάκι επιθετικά!

-        Νομίζεις! μου είπε τότε ο Νικόλας και μου έδειξε το μπουκαλάκι με το εμφιαλωμένο που σερβιρίστηκε μαζί με τον καφέ. Το νερό φίλε μου είναι ήδη εμπόρευμα προς πώληση και στην πραγματικότητα κανένας δεν μιλάει από το 2003, που οι κοινοτικές οδηγίες έγιναν νόμος του κράτους. Και σε ότι αφορά στους κρατικούς φορείς εξουσίας, διαχρονικά, ποτέ δεν υλοποίησαν ένα σχέδιο για την προληπτική συντήρηση των δικτύων και την βελτίωση των υποδομών τους. Στα συρτάρια μένουν, πανελλαδικώς, οι μελέτες αντιπλημμυρικών και αρδευτικών έργων, την ώρα που επιστρέφονται τεράστια κονδύλια του ΕΣΠΑ στην Ευρώπη.

-        Και δεν φτάνει, συνέχισε απτόητος, που το κράτος δείχνει τεράστια ανικανότητα να διαχειρισθεί τους υδάτινους πόρους, αλλά πολλές φορές αναίσχυντα,  ρίχνει το βάρος της σπατάλης στους πολίτες. Για παράδειγμα στην Ήπειρο που έχετε το ακριβότερο νερό πανελληνίως, όταν ο δείκτης βροχοπτώσεων είναι στα ύψη, όταν μέχρι τον περασμένο Ιούλιο έβρεχε ακατάπαυστα, όταν έπεσε πέρυσι το χειμώνα νωρίς τεράστιος όγκος χιονιού που στη συνέχεια πάγωσε, δεν δικαιολογείται με κανέναν τρόπο η λειψυδρία που παρουσιάζεται αυτήν την περίοδο.

-        Μελέτη του πολυτεχνείου Κρήτης, συνέχισε καθώς με έβλεπε αποσβολωμένο, απέδειξε ότι ακόμη και στην Κρήτη, που έχει πολύ χαμηλότερο δείκτη βροχοπτώσεων από την Ήπειρο, τα υδρολογικά ισοζύγια είναι θετικά, ακόμα και σε περιόδους παρατεταμένης ανομβρίας.

-        Τι να σου πω βρε Νικόλα, του μίλησα μετά από μια δική μου παρατεταμένη παύση! Έτσι που μου τα λες, είναι μαθηματικά βέβαιο πως, ή θα πούμε το πανάκριβο νερό νεράκι, ή κάποια στιγμή, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες νομοθετικά, θα ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα από μεγάλες πολυεθνικές που θα εξαγοράσουν το νερό μπιτ παρά, τόσο από τα δίκτυα τα κρατικά, όσο και από τους ντόπιους ιδιώτες - που προς το παρόν τους είναι χρήσιμοι και δεν τους πειράζουν - και θα οδηγηθούμε έτσι σε μονοπωλιακές καταστάσεις.

    -       Αυτό το τελευταίο ποσώς με απασχολεί φίλε μου. Εγώ αυτή τη στιγμή πίνω το καφεδάκι μου φτιαγμένο με το καλύτερο νερό του κόσμου, της Ολύτσικας! Και αυτό μου φτάνει!

    Αυτά μου είπε πριν με αποχαιρετήσει ο Νικόλας, κι απόλαυσε αχόρταγα την τελευταία ρουφηξιά!  

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

ΜΙΑ ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚΆ ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ COPA AMERICA

 Ο Φ. Κουτίνιο σούταρε από πολύ μακριά και η μπάλα κατέληξε απελπιστικά στα δίχτυα!

Γ.Β.Δ.

Από τη συλλογή «Σύντομες Ιστορίες»

ΣΑΡΩΤΙΚΗ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΑΧΡΙΜΑΝΗ

           Σαρωτική η επικράτηση του Αλέξανδρου Καχριμάνη στις περιφερειακές εκλογές. Με την ισχυρή προσωπικότητά του και το αδιαμφισβήτητο έργο του, κατάφερε:
           Πρώτον, να εξαφανίσει τους επίδοξους αντιπάλους του.
           Δεύτερον, να εξουδετερώσει τη διασπορά των ψήφων, η οποία ευνοείται από την απλή αναλογική, συγκεντρώνοντας πέραν από κάθε πρόβλεψη ποσοστό κοντά στο εξήντα τοις εκατό.
           Τρίτον, να εξασφαλίσει την απόλυτη πλειοψηφία στο περιφερειακό συμβούλιο, απομακρύνοντας τον κίνδυνο παρεμπόδισης των αποφάσεων, από εκείνους  τους περιφερειακούς συμβούλους, που διακατέχονται από αρνητική σκέψη ή ακολουθούν κομματική γραμμή που δεν ταυτίζεται πάντα με το συμφέρον του τόπου.
           Καλή θητεία!!!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας

Από τη στήλη «Διαδόσεις» της εφημερίδας Πρωινός Λόγος Ιωαννίνων.

ΞΕΡΕΤΕ, ΤΟ ΛΕΩ…

Περιδιαβαίνοντας τις παλιότερες στήλες των γιαννιώτικων ειδησεογραφικών ιστοσελίδων, για να πληροφορηθώ τα τοπικά νέα των δύο τελευταίων μηνών, μιας και απουσίαζα από την πόλη για κάποιο διάστημα, στάθηκα αντίκρυ σε ένα ερασιτεχνικό βίντεο, το οποίο παρουσίαζε μια από στήθους ομολογία του προέδρου του Διαζώματος (Σωματείο Διάσωσης Αρχαίων Θεάτρων) κ Σταύρου Μπένου.

Το «άνοιξα» από περιέργεια:

« Ξέρετε, το λέω… το λέει η ψυχούλα μου! Τέτοια αθωότητα, τέτοια ντομπροσύνη, τέτοια αποτελεσματικότητα, σπάνια τη συναντάς σε πολιτικούς. Σας το λέω με μεγάλη πίκρα. Εδώ στην Ήπειρο γνωρίσαμε έναν πραγματικό εταίρο. Εδώ συνειδητοποίησα από την πρώτη στιγμή που ξεκινήσαμε ότι μπορούσαμε να ξεδιπλώσουμε τα πιο ακραία όνειρά μας. Ένα μεγάλο ευχαριστώ Αλέκο, για αυτό το χώρο που δημιουργείς, το χώρο αγάπης, το χώρο καινοτομίας, το χώρο ελπίδας, για να κάνεις σε αυτόν τον ωραίο τόπο αυτό το μεγάλο εγχείρημα».

Ο ειρμός του προφορικού αυτού λόγου, συνεπικουρούμενος από τη στάση και την έκφραση του ομιλητή, φανέρωνε αβίαστα πως δεν ήταν προσχεδιασμένος. Ήταν αυθόρμητος, ειλικρινής. Ήταν κατάθεση!

Δίπλα στον ομιλητή, στέκονταν αγέρωχος ο Περιφερειάρχης Ηπείρου κ Αλέξανδρος Καχριμάνης, ο οποίος δεχόταν τα κολακευτικά σχόλια με συστολή, όπως ακριβώς το επιβάλει η θέση και η προσωπικότητά του, καθώς ακριβώς εμπρός από αυτούς, σε μικρή απόσταση, καθόταν το ακροατήριο το οποίο αποτελείτο από επιστήμονες και ανθρώπους της παραγωγής, μεταξύ των οποίων και η επιτροπή παρακολούθησης του συμπλέγματος επιχειρηματικότητας των πολιτιστικών διαδρομών στα αρχαία θέατρα της Ηπείρου.

Ξέρετε, το λέω…   

-            Γιάννη, το αρμονία δεν γράφεται με ωμέγα αλλά με όμικρον, το γράφεις λάθος, διόρθωσέ το.

Εκείνο το πρωινό του 1967, σε μια παγωμένη αίθουσα της Καλπανείου Σχολής, όλη η ΣΤ Τάξη Δημοτικού, τέσσερα νομίζω τμήματα, γράφαμε ένα μακροσκελές διαγώνισμα ορθογραφίας. Ο Αλέκος, συμμαθητής και γείτονας, αν και από άλλο τμήμα, καθόταν συμπτωματικά δίπλα μου! Είδε το λάθος μου στην κόλλα και σαν καλός φίλος που ήταν, με παρότρυνε να το διορθώσω. Εγώ, το διόρθωσα μεν, αλλά δαγκώθηκα από τον υπερβολικό μου εγωισμό, που δυστυχώς δεν τον απέβαλα ποτέ!

Μετά το διαγώνισμα πήγα και του έδωσα το χέρι.

-          Έλα βρε Γιάννη, μου είπε αδιάφορα. Κι εσύ το ίδιο θα έκανες!

-            Δεν σου δίνω το χέρι γι αυτό το λόγο Αλέκο, του αντιγύρισα. Αλλά γιατί φαγώθηκα να βρω και στο δικό σου γραπτό ένα λάθος, αλλά δεν βρήκα κανένα. Ήταν άψογο!

Από τότε, έδωσα πολλές φορές το χέρι στον κ. Περιφερειάρχη για να τον συγχαρώ για το έργο του στα κοινά και την προσφορά του στην ιδιαίτερη πατρίδα μας την Ήπειρο και τους κατοίκους της.

Ξέρετε, το λέω…

Τα κολακευτικά λόγια του προέδρου του Διαζώματος, σκιαγραφούν την προσωπικότητα του Αλέξανδρου Καχριμάνη, για την οποία λίγο πολύ, από κοντά ή από μακριά, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο, την ξέρουμε και την ομολογούμε. Ακόμα κι εκείνοι που δεν συμφωνούν στα φωναχτά μαζί του και τον αντιπαλεύουν πολιτικά, από μέσα τους, σε πολλά πράγματα και κυρίως για το έργο του, τον παραδέχονται, του βγάζουν το καπέλο. Εξάλλου η πρόσφατη ομόφωνη βράβευσή του από την Ένωση Περιφερειών Ελλάδος δεν είναι τυχαία ούτε προϊόν φιλοφρόνησης. Την κατέκτησε με την αξία του και με καθολική αναγνώριση του έργου και της προσφοράς του!

Σε εκείνο το σημείο όμως που θα ήθελα να σταθώ, αναφορικά με τις πολιτιστικές διαδρομές στα αρχαία θέατρα της Ηπείρου, είναι η παράμετρος της επιχειρηματικότητας. Η παράμετρος αυτή, αποτελεί μια ολοκληρωτικά καινοτόμα προσπάθεια για τα δικά μας δεδομένα, που επιτέλους παίρνει μορφή. Ακόμα και στην πολυβασανισμένη Συρία, με τεράστιο επίσης πολιτισμό, όταν βρέθηκα πριν δέκα χρόνια (πριν την ολοσχερή της καταστροφή), διέκρινα με έκπληξη ότι ήταν πολύ πιο μπροστά από εμάς στον τομέα της προώθησης της παραγωγής τους σε συνδυασμό με τα την εκμετάλλευση των αρχαίων της μνημείων, αν και ήταν μια χώρα της… Ανατολής.

Σε μια εποχή που οι παραγωγικοί τομείς στην Ελλάδα, συνθλίβονται κάτω από το βάρος του υψηλού κόστους παροχής υπηρεσιών, της απίστευτα υψηλής φορολογίας και του απαγορευτικού κόστους χρήματος και ενέργειας, ο συνδυασμός της προώθησης της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής μέσω του τουριστικού «προϊόντος», είναι η μόνη ίσως αποτελεσματική διέξοδος.
Αυτό το «έπιασε» αμέσως ο Περιφερειάρχης μας και οι ιδιαίτερα αποτελεσματικοί στενοί του συνεργάτες και έσπευσαν να συντονίσουν συστηματικά και αρμονικά, τους εξαιρετικούς επιστήμονες, τους εξωστρεφείς ανθρώπους της παραγωγής και τους αποφασιστικούς παράγοντες του επιχειρηματικού κόσμου, που είχαν και έχουν αυτό το όραμα κοινό! Έσπευσαν παράλληλα να εξασφαλίσουν με υπερβατικό τρόπο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, τις αναγκαίες πιστώσεις (40 εκατομμύρια ευρώ) που απαιτούνται για την υλοποίηση του ρηξικέλευθου αυτού εγχειρήματος και κυρίως για τη βιωσιμότητά του.  

Φτάσαμε με αυτόν τον τρόπο στην ευχάριστη θέση, σε λίγες μέρες – 30 τρέχοντος- να γιορτάζουμε τα εγκαίνια του πρώτου «cluster ολιστικού προϊόντος» που συνδέει τα μνημεία με την επιχειρηματικότητα. Την επιχειρηματικότητα που θα προωθήσει τα ποιοτικά και μοναδικά προϊόντα της ηπειρωτικής γης και θα δημιουργήσει πολλές ευκαιρίες και ακόμα περισσότερες θέσεις εργασίας.

Αυτή η προσπάθεια που γίνεται κάτω από μια ευλογημένη συγκυρία, να συνεργάζονται δηλαδή αξιόλογοι φορείς και παράγοντες τόσο αρμονικά, θα πρέπει να έχει συνέχεια για να μη χαθεί. Και τη συνέχεια πρέπει να τη δώσουμε όλοι οι Ηπειρώτες με τις επιλογές μας στις ερχόμενες εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης. Οι πειραματισμοί δεν είναι φρόνιμο να γίνονται σε εποχές δύσκολες, όπως αυτή που βιώνουμε υπομονετικά.

Είναι καιρός η Περσεφόνη, η Θεά της άνοιξης, της βλάστησης και της ελπίδας, να απαλλαγεί από τους εφιάλτες της και να ανέβει ξανά στου κόσμου το μπαλκόνι και στα μεγαλοπρεπή και ανεκτίμητα μνημεία μας. Στους χώρους δηλαδή, που κάποτε φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο, όπως πολύ σοφά μας περιγράφει ο Νίκος Γκάτσος στο σχετικό του ποίημα.

Στο εν λόγω εγχείρημα, η παρουσία του Περιφερειάρχη μας, εγγυάται την αρμονική «συνέργεια» των πολλαπλών παραγόντων που το συναρτούν. Εγγυάται την «αρμονία», τη σημασία και την αξία της οποίας, ο Αλέξανδρος Καχριμάνης τη γνωρίζει πολύ καλά, από την παιδική του ακόμα ηλικία! Παράγεται από το «αρμόζω» κι έχει την ίδια βάση με τη λέξη, «αρετή»!

Ξέρετε, το λέω…   και το προσυπογράφω!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας