ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ…

           Ήταν πρωί Κυριακής. Η ψύχρα και η ομίχλη, δεν άφηναν πολλά περιθώρια για έξοδο από το σπίτι. Είχαν εν τω μεταξύ φύγει όλοι για το χωριό από την προηγουμένη και ήμουν μόνος. Δεν τους ακολούθησα με πρόσχημα ότι ήθελα να τακτοποιήσω κάποιες υποθέσεις μου. Η αλήθεια είναι ότι το χωριό εδώ και χρόνια, δεν με τραβάει.

Πλησίασα στο παράθυρο που βλέπει προς τον κεντρικό δρόμο. Ερημιά! Έφτιαξα μια βαθιά κούπα ελληνικό καφέ και κάθισα μπροστά στον υπολογιστή. Απέφυγα να συνδεθώ με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γιατί θα πέταγα τη μέρα μου στα χαμένα. Σκέφτηκα πως θα ήταν καλύτερα να γράψω ένα άρθρο για την εφημερίδα. Αυτό πάντα μου γεμίζει ευχάριστα την ώρα. Με μεταφέρει εκεί που συμβαίνουν τα γεγονότα και υποκρίνονται οι πρωταγωνιστές τους.

Ήπια μια γουλιά καφέ και περίμενα κοιτώντας προς το άπειρο να μου κατέβει καμιά ιδέα.

Ίσως να έγραφα κάτι για τις τσίμες, σκέφτηκα. Τα μικρά εκείνα ψαράκια της Παμβώτιδας που είχαν εξαφανιστεί εξ αιτίας της μόλυνσης του νερού της λίμνης και που είχαν αναλάβει, χρηματοδοτούμενοι αδρά, ο φορέας διαχείρισης και το πανεπιστήμιο, να τις πείσουν να επιστρέψουν οικειοθελώς στα νερά της. Α, μπα, είπα! Μπορεί αυτά τα συμπαθητικά και μοναδικά στο είδος τους ψαράκια να έχουν «μνήμη ψαριού», αλλά δεν είναι ηλίθια να γυρίσουν πίσω!

Ίσως να έγραφα για εκείνον τον περιβόητο ιχθυογεννητικό σταθμό που κατασκευάστηκε κάποτε στον παραλίμνιο, μπροστά από το Fan Park

Ιωαννίνων, για να εκθρέψει τα αυστριακά ψάρια που υποτίθεται ότι θα καταβρόχθιζαν το πλαγκτόν. Όμως, απ’ ότι φαίνεται, όλως περιέργως, δεν προβλέφθηκε χρηματοδότηση για την εν συνεχεία υποστήριξη και συντήρησή του, ούτε φυσικά η μελλοντική του αξιοποίηση, με αποτέλεσμα να γίνουν οι λεκάνες εκτροφής γεννητόρων ένας υπέροχος λιμνάζων… υδροβιότοπος. Α, μπά, είπα! Καλύτερα να μην το αναφέρω γιατί μπορεί να χρειαστεί να επέμβουν οι αρμόδιες  υπηρεσίες και να τους δημιουργήσω αναστάτωση. Κρίμα είναι. Άσε που εγκυμονεί ο κίνδυνος να βρεθούν κάποιοι όψιμοι συνομωσιολόγοι και να πουν ότι εκεί βρίσκουν καταφύγιο τα γαλαξιακά κουνούπια που το τσίμπημά τους ξυπνάει τους δημότες από το λήθαργο. Εξάλλου, μια μεταγενέστερη της κατασκευάστριας δημοτική αρχή, έριξε μια γερή κλοτσιά στην πινακίδα που ενημέρωνε για τη θέση του ιχθυογεννητικού σταθμού και την εξαφάνισε. Αι στα τσακίδια πινακίδα! Περασμένα ξεχασμένα! Και σίγουρα παραγεγραμμένα… από τη μνήμη μας…

Ίσως πάλι να έγραφα ένα άρθρο για τις υποδομές στους δρόμους της πόλης μας. Θυμάμαι, είχα επισκεφθεί πριν λίγα χρόνια τον Δήμαρχό στο γραφείο του και του επεσήμανα πως στα καλντερίμια «οδούς ήπιας κυκλοφορίας» που κατασκευάζονται στο κέντρο της πόλης, θα ήταν καλό να προβλεφθεί ένα σωλήνας και ανά τακτά διαστήματα μικρά φρεάτια επισκέψεως, ώστε, όταν με το καλό θα έρθει το φυσικό αέριο, να μην χρειαστεί να σκαφτεί ξανά η πόλη και να δημιουργηθεί αναστάτωση και σπατάλη χρημάτων. Τον ενημέρωσα μάλιστα ως μηχανικός, ότι αυτή η πρακτική εφαρμόζεται στις σοβαρές χώρες της ΕΕ και όταν θέλει, για παράδειγμα, μια εταιρεία να αναπτύξει δίκτυο οπτικών ινών στις πόλεις, χρησιμοποιεί αυτήν την υποδομή πληρώνοντας ενοίκιο στον δήμο. Αντίθετα στην Ελλάδα των καρτέλ και των ολιγαρχών, πληρώνουν οι εταιρείες εφάπαξ ένα μικρό παράβολο και καταστρέφουν την άσφαλτο αποκαθιστώντας πρόχειρα τους αύλακες που σκάβουν, χωρίς να τους ελέγχει κανείς.  Καλύτερα όμως να μην γράψω τίποτα σχετικό, γιατί θα αναγκαστώ να αναφέρω την απάντηση που έλαβα από τον δημοτικό άρχοντα…

Η ιδέα να γράψω κάτι για την κοροϊδία που έγινε με την μη ολοκλήρωση του Πανηπειρωτικού Αθλητικού Κέντρου Ανατολής με αντάλλαγμα μια συναυλία της Ελένης Τσαλιγοπούλου από την τότε κυβέρνηση και την ανοχή του τότε νομάρχη, κυριολεκτικά με ανατριχιάζει….   

Είναι όμως πολύ στενάχωρα αυτά τα τοπικά. Ίσως καλύτερα να καταπιανόμουνα με κάτι πιο γενικό. Παραδείγματος χάριν με τα μολυσμένα βελόνια και τις επικίνδυνες για την υγεία χημικές ουσίες που χρησιμοποιούνται στα μελάνια τατουάζ και μόνιμου μακιγιάζ! Όπως αναφέρεται εδώ και τουλάχιστον μια τριετία στις επίσημες ιστοσελίδες της Ε.Ε. (https://echa.europa.eu/el/hot-topics/tattoo-inks), μετά από μακροχρόνιο ενδελεχή έλεγχο διαπιστώθηκε ότι χιλιάδες χημικές ουσίες που χρησιμοποιούνται για τατουάζ, προκαλούν καρκίνο, γενετικές μεταλλάξεις, βλάβες στο DNA ή στο αναπαραγωγικό σύστημα, αλλεργίες κ.α. Α, μπά! Καλύτερα να μην γράψω τίποτα τέτοιο καθώς είναι βέβαιο ότι τα Υπουργεία Παιδείας και Υγείας κάνουν ευσυνείδητα τη δουλειά τους και ενημερώνουν συστηματικά τους πολίτες, τις προοδευτικές μαμάδες και ιδιαίτερα τα παιδιά και τους νέους, για τους κινδύνους που διατρέχουν από αυτές τις ουσίες. Εγώ, ότι και να γράψω θα έρχομαι δεύτερος και καταϊδρωμένος…

Ρούφηξα μια γεμάτη γουλιά καφέ! Είχε αρχίσει να κρυώνει. Σηκώθηκα και πήγα στην κουζίνα να φτιάξω άλλον. Ο ήλιος τώρα βρισκόταν αρκετά ψηλά προς τη μεριά της Ολύτσικας και ομόρφαινε η ατμόσφαιρα. Γύρισα απρόθυμα στο γραφείο.

Ίσως τώρα που ετοιμαζόμαστε, μετά από πιέσεις και απειλές των ΗΠΑ και των πανίσχυρων θεσμικών επενδυτών της Ουάσιγκτον και του City Of London, να παραχωρήσουμε στην σύμμαχο Τουρκία κυριαρχία και κυριαρχικά μας δικαιώματα εν ονόματι της ειρήνης στην ανατολική Μεσόγειο, να ήταν ευκαιρία να γράψω κάτι σχετικό! Θυμήθηκα ότι είχα «σπασμένους» κωδικούς από ένα μεγάλο διεθνές συνδρομητικό σάιτ, με πάσης φύσεως άρθρα γεω-πολιτικής, γεω-στρατηγικής, γεω-οικονομίας, γαιω- ότι τραβάει η ψυχή σας, και ότι θα μπορούσα να διαλέξω ένα έτοιμο άρθρο γραμμένο από έγκριτο ξένο αναλυτή μιας οποιαδήποτε χώρας και σε οποιαδήποτε γλώσσα. Το άρθρο να είναι σχετικό με την Ουκρανία ή το Ισραήλ ή τους δρόμους του μεταξιού που είναι της μόδας, να το μεταφράσω αυτόματα με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης, να το πασπατέψω ελαφρώς και να το πλασάρω ως δικό μου! Α, μπα! Αυτό είναι ατιμία, σκέφτηκα! Δεν θέλω να καταντήσω σαν έναν παλιό δήμαρχο του Ηρακλείου Κρήτης που είχε αντιγράψει δικό μου άρθρο και βάζοντας την υπογραφή του φαρδιά πλατιά, το δημοσίευσε στην εφημερίδα «ΠΑΤΡΙΣ»!

Καλύτερα να μην γράψω τίποτα, αποφάσισα! Εξάλλου ο καθένας σήμερα μπορεί να γράψει ότι θέλει με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης. Αυτή τα ξέρει όλα! Τα μόνα πράγματα που δεν γνωρίζει η τεχνητή νοημοσύνη, είναι τα αυστηρώς προσωπικά μας… ή μήπως όχι!

Έριξα πάνω μου ένα ελαφρύ μπουφανάκι και τράβηξα κατά το Μώλο!  

 Γιάννης Β. Δεβελέγκας