ΕΝΑ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΓΙΟΡΝΤΑΝΙ

 

«Σήμερα το απόγευμα στις επτά, όλοι οι μαθητές της πρώτης τάξεως θα πρέπει να βρίσκεστε στην αίθουσα Γ1 του σχολείου», ανακοίνωσε ο καθηγητής μουσικών, και συνέχισε. «Θα γίνει δοκιμή για να επιλεγείτε σε μία από τις τρεις χορωδίες του Γυμνασίου μας. Η παρουσία σας είναι υποχρεωτική! Μπορείτε τώρα να συνεχίσετε το διάλειμμά σας».

-            Τι σημαίνει αυτό βρε Στέφανε; ρώτησα προβληματισμένος τον διπλανό μου στο θρανίο, καθώς πηγαίναμε προς τα μονόζυγα στο βάθος της αυλής...

Δεν θα είχαν περάσει ούτε δύο μήνες από τότε που μετακομίσαμε οικογενειακώς από τα Γιάννενα στην Κέρκυρα, προς το τέλος της δεκαετίας του εξήντα, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων του πατέρα μου. Έδωσα εξετάσεις, όπως προβλεπόταν εκείνη της εποχή, και από το Καπλάνειο, βρέθηκα στις αίθουσες του Β’ Γυμνασίου Αρρένων Κερκύρας.

Ο Στέφανος, που ήταν πειραχτήρι, δεν μου απάντησε ευθέως! «Θα δεις», μου είπε αινιγματικά και πιάστηκε από το μονόζυγο για μια… ανακυβίστηση.    

            Βαριά, ηπειρώτικη, η δική μου προφορά, τραγουδιστή, επτανησιακή, του Στέφανου. Έτσι, πλέον των άλλων, είχαμε από την πρώτη μέρα μια σχετική δυσκολία επικοινωνίας. Αλλά, όπως και να το κάνεις, σε αυτή την ηλικία που ήμασταν, ο άνθρωπος μαθαίνει εύκολα τις «ξένες» γλώσσες. Μην ξεχνάμε πως ήταν πολύ διαφορετικές οι γλωσσικές επιρροές  ανάμεσα στους Ηπειρώτες και τους Επτανήσιους εκείνη την εποχή που δεν ήταν εύκολη η μεταξύ τους επικοινωνία. Και η τηλεόραση που έπαιξε στη συνέχεια εκπαιδευτικό ρόλο και άμβλυνε αυτές τις διαφορές, δεν είχε φτάσει ακόμη στα μέρη μας.  

            Την ίδια μέρα το απόγευμα, μας βρήκε όλους τους μαθητές στη σειρά να περιμένουμε την εξέταση των δυνατοτήτων μας στο τραγούδι, από τον υπεύθυνο των χορωδιών, τον κύριο Σκαφιδά!

            Εγώ, δεν είχα πάρει χαμπάρι τι θα έπρεπε να κάνω! Απλά, έβλεπα τον καθηγητή να κάθεται μπροστά σε ένα αρμόνιο, κάτι να παίζει και να δίνει εντολή σε έναν - έναν στους μαθητές, να λένε Λάααα.

            Πρώτος από το τμήμα μας πήγε ο Κώστας (Μηχανολόγος μηχανικός σήμερα).

-            Φωνή δεύτερη… Στην πρώτη χορωδία του είπε ο καθηγητής με θαυμασμό.                        Ακολούθησε ο Στέφανος (ορθοπεδικός ιατρός σήμερα).

-            Φωνή Τρίτη… Θέλεις δουλειά… Στη δεύτερη χορωδία και βλέπουμε. Του είπε ο καθηγητής κάπως ουδέτερα. 

Εν τω μεταξύ εγώ προσπαθούσα να καταλάβω ποια ήταν η διαδικασία, αλλά αυτό ήταν αδύνατον για τα δικά μου δεδομένα. Και παράλληλα από εγωισμό δεν ήθελα και να ρωτήσω.

-            Ο επόμενος…                      

Ο  κύριος Σκαφιδάς ήταν ένας ήρεμος και μειλίχιος άνθρωπος, γύρω στα σαράντα. Τα τρία επόμενα χρόνια που μείναμε στην Κέρκυρα, ποτέ άλλοτε δεν τον είδα να χάνει την ψυχραιμία του όπως εκείνο το απόγευμα… 

Στάθηκα όρθιος μπροστά στο αρμόνιο

-            Πες λάααα, μου είπε αυτός και πάτησε κάποια πλήκτρα του αρμονίου.

-            Λάααα, είπα!

Με λοξοκοίταξε και μετά πάτησε κάποια άλλα πλήκτρα.

Εγώ το βιολί μου, συνέχισα ακάθεκτος. Λάαααααααα…

-            Άλλαξε τόνο παιδί μου! είπε ο καθηγητής και επέλεξε με τα δάκτυλά του κάποια άλλα πλήκτρα του αρμόνιου.

-            Εγώ συνέχισα πιο δυνατά στον ίδιο τόνο, νομίζοντας πως έπρεπε να αυξήσω την ένταση της φωνής μου! Λάαααααααα…  

Θα πρέπει να σχημάτισε την εντύπωση πως το έκανα επίτηδες για να αποφύγω τις χορωδίες! Του ήταν αδύνατον να πιστέψει ότι δεν είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου αρμόνιο! 

Και τότε πρόσεξα μια παράξενη γυαλάδα στα μάτια του καθώς σταμάτησε να παίζει. Σηκώθηκε από τη θέση του και με ρώτησε σε έξαλλη κατάσταση!

-            Γαργάρα ήρθες να κάνεις παιδάκι μου εδώ πέρα; Από πού είσαι;

-            Από τα Γιάννενα, είπα δειλά.

-            Α! μουρμούρισε. Μισός αιώνας πίσω! Θέλεις δουλειά νεαρέ… Στην τρίτη χορωδία… Φωνή αδιευκρίνιστος!  

Ο Κώστας και το πειραχτήρι ο Στέφανος, με περίμεναν… στη γωνία!  

…………..

«Άλλαξαν όμως οι καιροί», σκέφτηκα τις προάλλες, μισό περίπου αιώνα μετά,  που βρέθηκα προσκεκλημένος στην αίθουσα Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας στα Γιάννενα, για να παρακολουθήσω τη χορωδία του Συλλόγου Φίλων Πολυφωνικής Μουσικής σε ένα πρόγραμμα με τραγούδια Ελλήνων συνθετών. «Μπορεί να μην φτάσαμε και ίσως να μην φτάσουμε ποτέ στο πολύ υψηλό επίπεδο των Κερκυραίων, που έχουν βαθιά κουλτούρα πάνω στον τομέα της μουσικής παιδείας, αλλά τους πλησιάζουμε με αξιώσεις».

Ανάμεσα στα μέλη της χορωδίας αναγνώρισα τη Δέσποινα, τον Χάρη, τον Γιώργο, τον Αλέκο και άλλους γνωστούς. Όλοι τους σοβαροί και με κάποιο μικρό τρακ στην αρχή και χαρούμενοι με τα χαμόγελα ως εκεί πάνω στο τέλος της εκδήλωσης. Διέκρινα γελαστά πρόσωπα με μάτια να λάμπουν από χαρά και ικανοποίηση καθώς κατέβαιναν από τη σκηνή για να γίνουν ένα με το κοινό που δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να τους επευφημεί και να τους χειροκροτεί σε όλη τη διάρκεια αυτού του όμορφου μουσικού αφιερώματος.

Διέκρινα τον Αλέκο, τον Γιώργο, τον Χάρη, τη Δέσποινα και άλλους γνωστούς. Ανθρώπους που αγαπούν τη ζωή, που ξορκίζουν το γκρίζο που μας περιβάλει με αισιοδοξία και με εργαλείο το Θείο δώρο που μας προσφέρει ο πολιτισμός μας. Ο απαράμιλλος ελληνικός πολιτισμός, το φάρμακο για τον πόνο και τις δυσκολίες και το μέσον για να πάμε μπροστά, διατηρώντας αναλλοίωτη  την προαιώνια παράδοσή μας και δημιουργώντας ένα ελπιδοφόρο σήμερα και ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας.  

Το «Ανοιξιάτικο Μουσικό Γιορντάνι» που παρουσιάστηκε στην Αίθουσα Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος στις 3 Μαΐου του 2023, ήταν ένα πραγματικό πνευματικό στολίδι, στη φορεσιά της πόλης μας!

 Γιάννης Β. Δεβελέγκας