Πριν από είκοσι-εικοσιπέντε χρόνια σε μια πόλη του «τρίτου» κόσμου, μπορεί και του «τετάρτου», αποφασίστηκε να θέσουν σε λειτουργία ένα σύστημα αποκομιδής απορριμμάτων με μπλε και πράσινους κάδους, που θα υποστήριζε την ανακύκλωση!
Για να έχουμε καλύτερη εικόνα, ας φέρουμε στο μυαλό μας μια πόλη όπως τα σημερινά Γιάννενα! Με τον ίδιο περίπου πληθυσμό, το φυσικό κάλλος, την πεντακάθαρη λιμνούλα, τους περιβαλλοντικά ευαισθητοποιημένους κατοίκους, τη λαμπρή και πλούσια παράδοση και ιστορία, το πανεπιστήμιο, και φυσικά το ένδοξο φούτμπολ κλαμπ, τον περίφημο «Αίαντα»!
Σ’ εκείνη λοιπόν την πόλη – που μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή το όνομά της - μαζεύτηκαν ένα απόγευμα πεντέξι νοματαίοι, όχι ιδιαίτερα σοφοί αλλά με πρακτική σκέψη και ιδού τι αποφάσισαν προκειμένου να στεφθεί με επιτυχία, σε κάποιον έστω ικανοποιητικό βαθμό, το εγχείρημα του διαχωρισμού των απορριμμάτων.
Ζήτησαν από το πανεπιστήμιό τους να αναλάβουν οι φοιτητές - να βγάλουν και το χαρτζιλικάκι τους- την ενημέρωση των πολιτών αναφορικά με τον διαχωρισμό των απορριμμάτων, αφενός στα ανακυκλώσιμα και αφετέρου στα υπολείμματα των τροφών, τα οποία (αποφάγια) όταν με το καλό δημιουργούνταν οι κατάλληλες υποδομές και οι προϋποθέσεις, θα αποτελούσαν πρώτη ύλη για παραγωγή δωρεάν για τα νοικοκυριά ενέργειας. Το πανεπιστήμιο συμφώνησε!
Λίγες μέρες μετά, ο μπάρμπα Μήτρος και η Μήτραινα ξόδευαν το σκυθρωπό τους απόγευμα μπροστά στην τηλεόραση παρακολουθώντας μια τούρκικη σειρά, όταν χτύπησε η πόρτα του διαμερίσματός τους. Ήταν δύο νεαρά παιδιά. Τους χαιρέτησαν ευγενικά και ζήτησαν λίγο από το χρόνο τους.
«Διώξ’ τς» είπε από τον καναπέ ο Μήτρος χωρίς να τραβήξει το ένα μάτι του από τη δακρύβρεχτη οθόνη της TV. Η Μήτραινα όμως που με το έμπειρο μάτι της παρατήρησε ότι οι απρόσκλητοι επισκέπτες κρατούσαν κάτι χρωματιστές σακούλες στα χέρια, το ξανασκέφτηκε και άνοιξε διάπλατα την πόρτα. «Περάστε παιδιά»!
«Είμαστε φοιτητές στο πανεπιστήμιο και ήρθαμε να σας ενημερώσουμε σχετικά με την ανακύκλωση των σκουπιδιών που ξεκινάει στην πόλη μας μετά από έξι μήνες… είπε συνεσταλμένα το ένα αγόρι»!
Τους ενημέρωσαν οι φοιτητές για δέκα περίπου λεπτά για τα οφέλη που προκύπτουν από την ανακύκλωση και για τη διαδικασία που πρέπει να ακολουθείται από τους νοικοκυραίους. Τους έδωσαν δωρεάν, από πέντε πράσινες και γαλάζιες σακούλες, τους χαιρέτησαν και πάλι ευγενικά, και έφυγαν.
Δεν θα είχε περάσει ούτε μήνας, όταν αλλά δύο παιδιά τους χτύπησαν πάλι την πόρτα, τους είπαν τα ίδια περίπου πράγματα για την ανακύκλωση και τους άφησαν δωράκι από πέντε σακούλες απορριμμάτων. Της Μήτραινας αυτή τη φορά της κίνησαν την περιέργεια, του Μήτρου… όχι! Διώξ’ τς!
Αυτό έγινε μία ακόμη φορά μέσα στο εξάμηνο, ως την ημέρα δηλαδή που ξεκίνησε η εφαρμογή της σύγχρονης αποκομιδής των απορριμμάτων. Όπως παρατηρήθηκε ωστόσο από… εκείνη τη Δημοτική Αρχή, ενώ στην αρχή οι πολίτες ανταποκρίθηκαν ικανοποιητικά, στη συνέχεια το μέτρο ατόνησε και έβρισκαν μέσα στους κάδους της ανακύκλωσης τροφές. Και τούμπαλιν!
Έτσι λοιπόν αποφάσισαν να επαναλάβουν το επιτυχημένο μέτρο με τους φοιτητές. Να υπενθυμίσουν δηλαδή στους δημότες τις υποχρεώσεις τους σε ότι αφορά στη διαδικασία αποκομιδής, ώσπου αυτό να τους γίνει συνήθεια. Να πάρουνε και το δωράκι τους.
Λίγες μέρες μετά, ο μπάρμπα Μήτρος και η Μήτραινα ξόδευαν το σκυθρωπό τους απόγευμα μπροστά στην τηλεόραση παρακολουθώντας μια νέα τουρκική υπερπαραγωγή, όταν χτύπησε η πόρτα του διαμερίσματός τους. Ήταν δύο νεαρά παιδιά. Τους χαιρέτησαν ευγενικά και ζήτησαν λίγο από το χρόνο τους.
«Διώξ’ τς» είπε από τον καναπέ ο Μήτρος χωρίς να τραβήξει το τσακίρικο το μάτι του από τη δακρύβρεχτη οθόνη. Η Μήτραινα όμως δεν του έδωσε σημασία και για μια ακόμη φορά τα καλοδέχθηκε! «Περάστε παιδιά»!
«Είμαστε φοιτητές στο πανεπιστήμιο και ήρθαμε να σας ενημερώσουμε σχετικά με την ανακύκλωση και διαχείριση των σκουπιδιών… Ορίστε και μερικές χρωματιστές σακούλες δώρο από τον Δήμαρχο… Ξέρετε σχεδιάζεται η παραγωγή ενέργειας από τα αποφάγια που θα μαζεύονται από τους κάδους... Θα έχετε στο σπίτι και δωρεάν ζεστό νερό όλο το χρόνο από ένα εργοστάσιο που δεν εκπέμπει ρύπους και μπορεί να κατασκευαστεί ακόμη και μέσα στην πόλη μας όπως γίνεται στις πόλεις της Δανίας και της Σουηδίας που αγοράζουν σκουπίδια από άλλες γειτονικές τους χώρες που ακόμα τα θάβουν…»!
Της Μήτραινας της κίνησε την περιέργεια, του Μήτρου… όχι! «Διώξ’ τς»!
Κουτσά στραβά, η ανακύκλωση σ’ αυτήν την τριτοκοσμική κατά τα άλλα πόλη, δούλεψε!
Όλα αυτά βέβαια συνέβησαν πριν δυο και κάτι δεκαετίες κάπου αλλού σε μια πόλη που δεν θυμάται πια κανείς το όνομά της. Όμως αυτή η πόλη τυχαίνει να μοιάζει με τα χιλιοτραγουδισμένα Γιάννενα! Με τον ίδιο περίπου πληθυσμό, το φυσικό κάλλος, την πεντακάθαρη λιμνούλα, τους περιβαλλοντικά ευαισθητοποιημένους κατοίκους, τη λαμπρή και πλούσια παράδοση και ιστορία, το πανεπιστήμιο, τους δολοφονικά τοποθετημένους καταμεσής των οδών κάδους και φυσικά το ένδοξο φούτμπολ κλαμπ, τον περίφημο «Αίαντα της Ηπείρου»!
Ωστόσο, δεν θα σας πρότεινα να ασχοληθείτε περαιτέρω με το θέμα σοβαρά, γιατί περνάμε δύσκολες μέρες και δεν θα βοηθήσει η κατάθλιψη. Εξάλλου, ότι και να κάνουμε, ότι και να πούμε, μας την έχουν «στημένη» στην πρώτη στροφή οι πάσης φύσεως «αρνητές» κάθε προόδου και εξέλιξης που έχουν το «ακαταδίωκτο» απ’ ότι φαίνεται, για να μας διαφεντεύουν!
«Τι είπες Μήτραινα πως θέλν αυτοί; Το καλό μας; Κλείσ’ τς τν πόρτα! Διώξ’ τς»!
Γιάννης Β. Δεβελέγκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου