ΛΕΙΨΥΔΡΙΑ; ΚΑΙ ΤΙ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΕΜΕΝΑ;

           

           Ο Νικόλας, έγειρε το κορμί του μπροστά, σήκωσε τον αχνιστό καφέ από το στρογγυλό μεταλλικό τραπεζάκι, έκλεισε τα μάτια του ερμητικά και απόλαυσε με πάθος το διάχυτο άρωμά του, όπως ακριβώς θα έκανε κάποιος αν κρατούσε στο χέρι του ένα ολάνοιχτο τριαντάφυλλο!

-            Ξέρεις, μου είπε αμέσως μετά την πρώτη θορυβώδη ρουφηξιά. Η διαδικασία για κάποιον σαν εμένα που είμαι λάτρης του καλού καφέ, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Αρχικά, πρέπει να τον αφήσεις για κάμποσο στο τραπέζι να αχνίζει, για να σου γίνει ποθητός απ’ το άρωμά του, να σε στραγγίξει η ανυπομονησία. Ύστερα, πίνεται ρουφηχτός, όχι μόνο για να μη σου κάψει τη γλώσσα και σου καταστρέψει τη γεύση, αλλά κυρίως για να πάει κατευθείαν στη ψυχή σου, να κυριεύσει την ύπαρξή σου ολοκληρωτικά!  

-            Ο καφές φίλε μου, συνέχισε, δεν είναι μόνο γεύση. Είναι άρωμα, είναι συναίσθημα, είναι έμπνευση, είναι ποίηση! Κι εσείς εδώ στην Ήπειρο που έχετε άφθονο και εξαιρετικής ποιότητας νερό, πρέπει να αισθάνεστε πολύ τυχεροί καθώς η ποιότητα του νερού έχει τεράστια σημασία για όλα τα ροφήματα, και βέβαια για τον καφέ.

                   Με τον Νικόλα ήμασταν κάποτε συμφοιτητές και κάναμε παρέα, αν και δεν μέναμε πολύ κοντά. Εκείνος έμενε με τους γονείς του στον Διόνυσο κι εγώ μέσα στην «μπίχλα» της Αθήνας, στο Γουδί.  Ο πατέρας του ήταν πρώτος καπετάνιος σε εμπορικό ποντοπόρο βαπόρι και τους έστελνε συχνά πυκνά στο σπίτι, δέματα από τα πέρατα της οικουμένης. Δώρα και τρόφιμα εξωτικά.

                   Μια μέρα, ήρθε στα μαθήματα με μια μεγάλη πράσινη σακούλα στολισμένη με όμορφα σχέδια, που περιείχε συν τοις άλλοις, αράπικο καφέ. Μπορεί να μην θυμάμαι σήμερα αν ο καφές είχε χώρα προελεύσεως τον Λίβανο ή την Αίγυπτο, δεν έχω ξεχάσει όμως κατ’ ελάχιστον το υπέροχο άρωμα, που αναδύθηκε μεθυστικό, μόλις ανοίξαμε αργότερα τη συσκευασία για να τον δοκιμάσουμε.

                   Από τότε βρισκόμαστε αρκετά συχνά με τον Νικόλα, είτε στην Αθήνα, είτε στα Γιάννενα όταν καμιά φορά κοπιάσει προς τα μέρη μας. Τις προάλλες λοιπόν, τον συνάντησα σε ένα μαγαζάκι σε κάποιο χωριό της Δωδώνης και παραγγείλαμε ελληνικό καφέ και γλυκό του κουταλιού!

-        Είμαι σίγουρος, μου είπε σε κάποια στιγμή,  πως γνωρίζεις ότι το νερό εδώ της Δωδώνης, θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα και γευστικότερα νερά στον κόσμο. Στους διαγωνισμούς που γίνονται κάθε χρόνο, είναι πάντα μέσα στην πρώτη πεντάδα!

-        Να σου πω την αλήθεια Νικόλα, με πιάνεις αδιάβαστο, του απάντησα!

-        Το 2014, μου είπε, μια ξένη μεγάλη εταιρεία, που αγοράζει διάφορες καλές πηγές σε όλη την Ελλάδα αλλά και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου, αγόρασε αρκετά στρέμματα στον Τόμαρο, εδώ από πάνω μας, και αντλεί τεράστιες ποσότητες υπέροχου νερού. Μήπως και πάλι σε πιάνω αδιάβαστο; Με ρώτησε περιπαιχτικά.

-        Ομολογώ πως ναι! Απάντησα και τον κοίταξα με δυσπιστία.

Αυτός, κατάλαβε πως τον αμφισβητούσα. Έβγαλε από την τσέπη του ένα μολύβι και κάτι έγραψε πάνω σε μια χαρτοπετσέτα.

-        Αυτή είναι η ιστοσελίδα της τεράστιας πολυεθνικής εταιρείας, μου είπε χαμογελώντας θριαμβευτικά και συνέχισε. Όσα σου είπα προηγουμένως τα λέει η ίδια η εταιρεία, όχι εγώ! Ψάξ’ το!!!

-        Μα καλά και από ποιον αγόρασε την έκταση και τα δικαιώματα αυτή η ξένη εταιρεία πάνω στο βουνό; Έχουνε κάποιο όφελος οι ντόπιοι από αυτό το αλισβερίσι;
 Με κοίταξε αυτή τη φορά με τέτοιο τρόπο, που με έκανε να αισθανθώ αφελής.

-        Και όλοι αυτοί που κόπτονται για το περιβάλλον; αντέδρασα! Και οι ευαίσθητοι αριστεριστές και ακτιβιστές που υποτίθεται πως αγωνίζονται για να μην ιδιωτικοποιηθεί το νερό που θεωρείται, και είναι, κοινωνικό αγαθό; Τι κάνουν αυτοί;

-        Αυτοί είναι θύματα του διεθνούς κεφαλαίου, μου απάντησε ο Νικόλας, είναι τα χρήσιμα εργαλεία του καπιταλισμού, γιατί ο διεθνισμός τους, ευνοεί τα σχέδια του. Και φυσικά οι ηγεσίες τους, το ξέρουνε αυτό καλύτερα απ’ όλους!

-        Πάντως το νερό προς το παρόν ανήκει στο κράτος και νομίζω πως το διαχειρίζεται ικανοποιητικά, του αντιγύρισα λιγάκι επιθετικά!

-        Νομίζεις! μου είπε τότε ο Νικόλας και μου έδειξε το μπουκαλάκι με το εμφιαλωμένο που σερβιρίστηκε μαζί με τον καφέ. Το νερό φίλε μου είναι ήδη εμπόρευμα προς πώληση και στην πραγματικότητα κανένας δεν μιλάει από το 2003, που οι κοινοτικές οδηγίες έγιναν νόμος του κράτους. Και σε ότι αφορά στους κρατικούς φορείς εξουσίας, διαχρονικά, ποτέ δεν υλοποίησαν ένα σχέδιο για την προληπτική συντήρηση των δικτύων και την βελτίωση των υποδομών τους. Στα συρτάρια μένουν, πανελλαδικώς, οι μελέτες αντιπλημμυρικών και αρδευτικών έργων, την ώρα που επιστρέφονται τεράστια κονδύλια του ΕΣΠΑ στην Ευρώπη.

-        Και δεν φτάνει, συνέχισε απτόητος, που το κράτος δείχνει τεράστια ανικανότητα να διαχειρισθεί τους υδάτινους πόρους, αλλά πολλές φορές αναίσχυντα,  ρίχνει το βάρος της σπατάλης στους πολίτες. Για παράδειγμα στην Ήπειρο που έχετε το ακριβότερο νερό πανελληνίως, όταν ο δείκτης βροχοπτώσεων είναι στα ύψη, όταν μέχρι τον περασμένο Ιούλιο έβρεχε ακατάπαυστα, όταν έπεσε πέρυσι το χειμώνα νωρίς τεράστιος όγκος χιονιού που στη συνέχεια πάγωσε, δεν δικαιολογείται με κανέναν τρόπο η λειψυδρία που παρουσιάζεται αυτήν την περίοδο.

-        Μελέτη του πολυτεχνείου Κρήτης, συνέχισε καθώς με έβλεπε αποσβολωμένο, απέδειξε ότι ακόμη και στην Κρήτη, που έχει πολύ χαμηλότερο δείκτη βροχοπτώσεων από την Ήπειρο, τα υδρολογικά ισοζύγια είναι θετικά, ακόμα και σε περιόδους παρατεταμένης ανομβρίας.

-        Τι να σου πω βρε Νικόλα, του μίλησα μετά από μια δική μου παρατεταμένη παύση! Έτσι που μου τα λες, είναι μαθηματικά βέβαιο πως, ή θα πούμε το πανάκριβο νερό νεράκι, ή κάποια στιγμή, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες νομοθετικά, θα ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα από μεγάλες πολυεθνικές που θα εξαγοράσουν το νερό μπιτ παρά, τόσο από τα δίκτυα τα κρατικά, όσο και από τους ντόπιους ιδιώτες - που προς το παρόν τους είναι χρήσιμοι και δεν τους πειράζουν - και θα οδηγηθούμε έτσι σε μονοπωλιακές καταστάσεις.

    -       Αυτό το τελευταίο ποσώς με απασχολεί φίλε μου. Εγώ αυτή τη στιγμή πίνω το καφεδάκι μου φτιαγμένο με το καλύτερο νερό του κόσμου, της Ολύτσικας! Και αυτό μου φτάνει!

    Αυτά μου είπε πριν με αποχαιρετήσει ο Νικόλας, κι απόλαυσε αχόρταγα την τελευταία ρουφηξιά!  

Γιάννης Β. Δεβελέγκας