ΜΑ ΕΓΩ ΤΟ ΛΕΩ …ΔΕΝΔΡΟ

                Κατσουφιασμένη ξύπνησε η μέρα πίσω από τον Λάκμο και κατηφορίζοντας προς την σκεπασμένη με ομίχλη πόλη μας, άφηνε πίσω της μια μελαγχολική διάθεση και μια περίεργη ανησυχία. Μπα! είπα από μέσα μου, ανοησίες, δεν μπορεί να φταίει η καταχνιά, κάτι άλλο μου δημιουργεί αυτή την απροσδιόριστη ανησυχία! Ίσως να ευθύνεται ο πρωινός δυνατός καφές που έθεσε σε συναγερμό το ευάλωτο στην καφεΐνη νευρικό μου σύστημα, μετά την προκλητική επίσκεψη του Σουλτάνου στη Θράκη μας!

                Μάζεψα στα γρήγορα από το τραπέζι της κουζίνας, τους φακέλους με τις Χριστουγεννιάτικες κάρτες που είχα ετοιμάσει από την προηγουμένη, τράβηξα από την κρεμάστρα ένα πανωφόρι και ετοιμάστηκα να ανηφορήσω για το  Ταχυδρομείο, όταν, το εκκωφαντικό μαρσάρισμα ενός θηριώδους φορτηγού μου τράβηξε την περιέργεια και βγήκα στο μπαλκόνι.

                Το φορτηγό που είχε ακινητοποιηθεί από δύο παράνομα σταθμευμένα ΙΧ, άρχισε τώρα να κορνάρει ανυπόμονα. Εκείνο που μου τράβηξε όμως περισσότερο την προσοχή, ήταν το περιεχόμενο της ανατρεπόμενης καρότσας του, που είχε λογιών - λογιών αταίριαστα οικοδομικά υλικά! Μπετόβεργες, τσιμεντόλιθους, γυψοσανίδες, ντέξιον, νιπτήρες, μπιντέδες, λεκάνες …ανακούφισης, καζανάκια, σκαλωσιές και διάφορα άλλα παλιοσίδερα και λαμαρίνες. Και από πάνω, ακουμπισμένες άτακτα, ένα σωρό σωλήνες αποχέτευσης σε ποντικί απόχρωση.

Αμάν, σκέφτηκα! Έχε γούστο! Ανατρίχιασα στη σκέψη πως θα μπορούσαν αυτά τα υλικά και οι σκαλωσιές να χρησιμοποιηθούν για τη φετινή Χριστουγεννιάτικη «εικαστική παρέμβαση» του Δήμου Ιωαννιτών! Θυμήθηκα και τα προπέρσινα Χριστούγεννα που τα περάσαμε παρέα με ένα δένδρο που έφερνε περισσότερο προς το αποχετευτικό δίκτυο του βιολογικού καθαρισμού, παρά σε έλατο!

Τέλειωσα με τις δουλειές μου, αγόρασα και μερικά μελομακάρονα φτιαγμένα με παλιά γιαννιώτικη συνταγή που αρέσουν σε όλους και είπα να κάνω μια γύρα στην κεντρική πλατεία για να απολαύσω τον ήλιο, που εν τω μεταξύ είχε σκαρφαλώσει ψηλά και σκόρπιζε τα τελευταία απομεινάρια της ομίχλης. Μόνο εκείνη η ενοχλητική ανησυχία δεν έλεγε να με εγκαταλείψει!

Σαν έφτασα στο ύψος του μεγάρου της Περιφέρειας Ηπείρου και κοίταξα καταμεσής στην πλατεία Βασιλέως Πύρρου, με περίμεναν μια ευχάριστη και μια δυσάρεστη έκπληξη! Η δυσάρεστη ήταν ότι στην θέση του Χριστουγεννιάτικου δένδρου, συναρμολογούσαν αντί για το παραδοσιακό έλατο, μια ασχημάτιστη ακόμη σιδεροκατασκευή! Το ευχάριστο, ήταν πως οι σκαλωσιές και οι λαμαρίνες που συναρμολογούσαν δεν ήταν εκείνες που είχα δει στην καρότσα του φορτηγού, γιατί ετούτες εδώ τις είχανε βαμμένες!

Πλησίασα και ρώτησα δυο νεαρούς που παρακολουθούσαν τις εργασίες με ενδιαφέρον.

-            Είναι ο πύργος του Τάτλιν, πετάχτηκε μια νεαρή κοπέλα από δίπλα. Είναι ένα αρχιτεκτονικό έργο τέχνης του σχεδιάστηκε για να στεγασθεί στα πρώτα χρόνια της κομουνιστικής επανάστασης το επιτελείο της Γ΄ Διεθνούς! Προβλεπόταν να φτιαχτεί με ατσάλι σίδερο και γυαλί και να έχει ύψος 400 μέτρα. Θα ήταν η απάντηση της επανάστασης, στον πύργο του Άιφελ και της αστικής εκβιομηχάνισης!

-            Εμένα μου μοιάζει με έναν δρομέα που θέλει να φύγει από αυτόν τον τόπο γιατί δεν έχει προκοπή. Είπε τη γνώμη του ο νεαρός που τη συνόδευε. Εσείς τι λέτε κύριε;

-            Εμένα μου θυμίζει τους στίχους του Διονύση από το «ΦΟΡΤΗΓΟ» του αποκρίθηκα: «Τη νύχτα αυτή, τη λέτε εσείς φωτιά, μα εγώ τη λέω …δένδρο»!

            Τον έπιασε η κοπέλα από το μπράτσο και απομακρύνθηκαν.

Δεν έμεινα όμως για πολύ χωρίς παρέα. Ήρθε και στάθηκε δίπλα μου ένα γεροντάκι.

-            Τι είναι αυτό που φτιάχνουν εδώ πέρα, νεαρέ; Με ρώτησε. (Το νεαρέ είναι προσθήκη του αρθρογράφου)!

-            Αυτό εδώ παππού είναι ο πύργος του Τάτλιν που ήθελαν να φτιάξουν οι Σοβιετικοί στην Πετρούπολη, αλλά έμεινε στα σχέδια, όπως και ο κομουνισμός!

-             Και τι να τον κάνω εγώ αυτόν τον πύργο του Στάλιν ή του Τάλιν ή όπως αλλιώς τον λένε; Μου απάντησε αγριεμένος ο παππούς. Εγώ θέλω το κλαρίνο του Χάλιλ (-οπουλου). Αυτός μου αρέσει και αυτόν ακούω! Θα πάω τώρα στον αντιδήμαρχο που τα φτιάχνει αυτά τα πράματα και θα του προτείνω του χρόνου, αντί για δένδρο, να στολίσουμε ένα κλαρίνο!

                Με μιας, η ανησυχία μου εξαφανίστηκε! Τώρα ησύχασα!!!

Γιάννης Β. Δεβελέγκας