Οι
δύο ποδοσφαιρικές ομάδες παρατάχθηκαν πάνω στα βρεγμένα και φρεσκοπατημένα από
τον οδοστρωτήρα σκύρα, του νέο-διανοιγόμενου δρόμου μπροστά από τα Ταμπάκικα. Τη
σημερινή οδό Γαριβάλδη. Από την μεριά της ιχθυόσκαλας, έλαβε θέση η καστρινή ομάδα
και από την άλλη, που έβλεπε προς το παλιατζίδικο του Τσακανίκα στα Σφαγεία, η
«Εθνική» Σιαράβας. Εκείνη την ημέρα, είχαμε αποφασίσει οι δύο συνοικίες να
λύσουμε τις μεταξύ μας διαφορές, με αγώνα ποδοσφαίρου.
Λίγο νωρίτερα το
μεσημέρι, είχε διαδραματισθεί ένα συγκλονιστικό γεγονός! Ένα παιδί από το
Κάστρο, παρουσίασε στην παρέα μια μπάλα δερμάτινη, κανονική δερμάτινη, που του
την είχε κάνει δώρο ένας θείος του, ο οποίος ζούσε για χρόνια στη Νότιο Αφρική,
στο Γιοχάνεσμπουργκ! Ως τότε, παίζαμε με μπάλες αυτοσχέδιες που φτιάχναμε από
κουρέλια ή στην καλύτερη περίπτωση με κάτι μικρές πλαστικές, που αγοράζαμε ρεφενέ
από το κατάστημα του Σακαβίτση στον πλάτανο!
Αφού
πρώτα χαϊδέψαμε όλοι με τη σειρά και ασπαστήκαμε με ευλάβεια τη μουσταρδί δίφυλλη
Θεά, άρχισε ο αγώνας. Δεν θα είχαν γίνει ούτε δύο φάσεις μπροστά στις εστίες,
όταν μια στραβοκλωτσιά, έστειλε τη μπάλα βαθιά μέσα στη λίμνη. Τότε, όλοι
τρέξαμε για να την πιάσουμε και δεν διστάσαμε οι περισσότεροι να βουτήξουμε στο
νερό, αφού είχαμε ακόμα καλοκαιράκι και
τα νερά της λίμνης ήταν εκείνον τον καιρό καθαρά!
……
Ξαφνικά, ένοιωσα έναν οξύτατο πόνο
στο καλάμι του δεξιού μου ποδιού! Αναρωτήθηκα προς στιγμήν, πάνω στον ύπνο μου,
αν την κλωτσιά μου την έδωσε ο κύριος που κάθονταν απέναντί μου στην καμπίνα του
τρένου ή αν όλα αυτά συνέβαιναν στο όνειρο που έβλεπα προηγουμένως και στον υποτιθέμενο
αγώνα ποδοσφαίρου!
-«Ξύπνα»,
άκουσα τότε τον κύριο απέναντι να μου φωνάζει επιτακτικά!
Παραξενεύτηκα!
Άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου και αναγνώρισα έναν περίεργο μεσήλικα, ντυμένο με
σπορ σακάκι και κάτι κρεπ χοντροπάπουτσα τουλάχιστον σαράντα πέντε νούμερο. Στο
κεφάλι του φορούσε ένα πράσινο παραδοσιακό βαυαρικό καπέλο με φτερό!
Αρπάχτηκα!
-«Μπορείτε
να μου πείτε σας παρακαλώ τι συμβαίνει; Γιατί με χτυπήσατε»; τον ρώτησα χωρίς
να μπορέσω να ελέγξω απόλυτα τον θυμό μου, που προήλθε δίκαια από το βίαιο ξύπνημα
και την ανεξήγητη «καλαμιά»!
Αυτός
χαμογέλασε για να με καθησυχάσει και έστρεψε με νόημα το κεφάλι του προς τη μεριά
του παραθύρου, προτρέποντάς με να γυρίσω προς τα εκεί. «Κοίτα και δε θα χάσεις»,
μου είπε με σπασμένα αγγλικά!
Ο
τυπάκος αυτός, όπως μου εξήγησε αμέσως μετά, ήταν ένας δάσκαλος από την
Αργεντινή, ο οποίος την ημέρα που συνταξιοδοτήθηκε, είπε στη γυναίκα του: «Γυναίκα
είσαι να γυρίσουμε τον κόσμο τώρα που μας παρουσιάζεται η ευκαιρία»; Εκείνη του
απάντησε αρνητικά κι έτσι αυτός βρέθηκε να περιπλανιέται ανά τον κόσμο, με μόνη
παρέα τον μικρό ταξιδιωτικό του σάκο. Αρχικά περιηγήθηκε τη Βόρειο Αμερική και
στη συνέχεια ήρθε για να γνωρίσει την Ευρώπη.
«Κοίτα»!
Μου επανέλαβε επιτακτικά, «γιατί θα χάσεις»!
Υπάκουσα
στην επιμονή του και κοίταξα προς το παράθυρο. Στην αρχή δεν είδα τίποτε το
ιδιαίτερο. Το τρένο που μας μετέφερε από το Μόναχο της Γερμανίας προς την
περιοχή των Άλπεων, περνούσε εκείνη τη στιγμή μέσα από μια τεράστια εκσκαφή και
το μόνο που μπορούσα να δω μέσα από την καμπίνα, ήταν ένα κατάφυτο με δένδρα πρανές.
-«Περίμενε»!
μου είπε πάλι ο συνεπιβάτης μου, που είχα αρχίσει να υποπτεύομαι πως ήταν
θεοπάλαβος!
Και
τότε ξαφνικά, καθώς το τρένο βγήκε από το χωμάτινο στενάδι, παρουσιάστηκε
μπροστά μας ένα καταπληκτικό θέαμα! Μια
πανέμορφη λίμνη, που έμοιαζε πολύ με την Παμβώτιδα! Μόνο που η λίμνη αυτή,
έδειχνε πεντακάθαρη και καταγάλανη. Κατά μήκος της ακτής, υπήρχε μια ατέλειωτη
σειρά από ξύλινα καταστρώματα και κατάλευκες ξαπλώστρες, πάνω στις οποίες
λιαζότανε κόσμος πολύς. Δεν ήταν λίγοι μάλιστα εκείνοι που είχαν βουτήξει στο
νερό, παρότι αργούσε ακόμη το καλοκαιράκι. Στο βάθος, δεκάδες βαρκούλες με
φουσκωμένα πολύχρωμα πανιά, έδειχναν να είναι καρφιτσωμένες με απαράμιλλη
επιμέλεια, πάνω «στ’ ακύμαντα της θάλασσας ατλάζια» όπως περιγράφει στο σχετικό
ποίημά του, ο …δικός μας Λορέντζος Μαβίλης!
Όταν
πήρε στροφή το τρένο και χάθηκε από τα μάτια μας το υπέροχο αυτό τοπίο, ευχαρίστησα
τον Αργεντινό συνταξιδιώτη μου για την ευκαιρία που μου έδωσε να το απολαύσω,
έστω και με αυτόν τον περίεργο τρόπο! Του ζήτησα επίσης να μου εξηγήσει -
ταξιδιώτης κι αυτός - πώς συνέβαινε να γνωρίζει τόσο καλά τη διαδρομή!
Ταξιδεύω
πάντα με το τρένο, μου είπε. Με αυτόν τον τρόπο γύρισα όλη την Ευρώπη, από τη
Θάλασσα της Μάγχης ως τα Ουράλια όρη και τώρα επισκέπτομαι για δεύτερη φορά εκείνα
τα μέρη που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση.
-«Από
την Ελλάδα πέρασες»; Τον ρώτησα με υπερηφάνεια κι ενδιαφέρον. Δίστασε λίγο στην
αρχή και μετά μου είπε χωρίς περιστροφές, πως:
-
«Η Ελλάδα είναι μοναδική σε ομορφιά και σε μνημεία χώρα, αλλά δεν έχει
ικανοποιητικό σιδηροδρομικό δίκτυο». Μου είπε ακόμα πως: «Με τέτοιο πολιτισμό
που έχετε, την περίμενα τουλάχιστον πιο καθαρή τη χώρα σας, πιο περιποιημένη! Θα
ήθελα όμως κάποια στιγμή να κάνω μία κρουαζιέρα στα νησιά! Ίσως μιαν άλλη φορά,
αν μου δοθεί η ευκαιρία»!
Εκεί
τελείωσε και η κουβέντα μας. Αυτός έβγαλε ένα σάντουιτς από τον σάκο του κι εγώ
έκλεισα πάλι τα μάτια μου γιατί ήμουν πολύ κουρασμένος και προσπάθησα να
κοιμηθώ για λίγο, αλλά μάταια! Στριφογύριζε στο μυαλό μου βασανιστικά η σκέψη,
πως αν έπεφτε σήμερα η μπάλα μας μέσα στην όμορφη λίμνη μας στα Γιάννενα,
κανένα από τα παιδιά δεν θα κολύμπαγε για να την πιάσει. Κάτι που είναι φυσιολογικό,
αφού εμείς οι ίδιοι με την αδιαφορία μας την έχουμε καταντήσει βούρκο,
ρίχνοντας ανενδοίαστα μέσα στο δίκτυο των ομβρίων, βοθρολύματα, σαπουνάδες από
το πλύσιμο των μπαλκονιών, απόνερα ξενοδοχείων και άλλων επαγγελματικών
δραστηριοτήτων και φυσικά επικίνδυνα λιπαντικά και βαρέα μέταλλα, από την
κίνηση των αυτοκινήτων στους δρόμους, τα οποία με τις βροχές καταλήγουν
αφιλτράριστα μέσα στη λίμνη!
Έτσι
κι αλλιώς, ελάχιστοι δημότες και φορείς νοιάζονται και σχεδόν κανείς δεν απαιτεί!
«Ίσως
μιαν άλλη φορά, αν μας δοθεί η ευκαιρία», όπως είπε και ο δάσκαλος απ΄ την
Αργεντινή. «Ίσως μιαν άλλη φορά, όταν θα αποκτήσουμε παιδεία», θα συμπληρώσω κι
εγώ!
Γιάννης
Β. Δεβελέγκας
